W ptasim świecie i nie tylko – przygotowania do zimy

Wraz z porami roku zmieniają się obyczaje zwierząt. Dobrze widać to w świecie ptaków. Wiosną ptaki dobierają się w pary. Samce ptaków śpiewających przy pomocy piosenki „zaznaczają” swój teren. Inaczej sprawy mają się jesienią i zimą. Wtenczas drobne ptaki jak sikory, kowaliki, pełzacze zbierają się w nieduże wielogatunkowe stadka i żerują wspólnie. Jak wiadomo – razem raźniej. Łatwiej można wypatrzeć drapieżnika i wzajemnie się przed nim ostrzec, a powodów takiego zachowania jest pewnie wiele więcej. W parku mogą teraz Państwo obserwować takie właśnie zgrupowania ptaków. Po pniach parkowych drzew z dołu do góry zwinnie pomykają pełzacze. Upierzenie ich ma charakter maskujący, dzięki brązowo-szarym piórkom idealnie wtapiają się w otoczenie. Pełzaczy w Polsce mamy dwa gatunki – ogrodowego i leśnego. Ogrodowy ma długi dziób i krótki pazur na tylnym palcu, leśny przeciwnie. Istnieją też drobne różnice w upierzeniu. Jak to jednak u ptaków śpiewających bywa, piosenka samców jest najpewniejszą cechą odróżniającą oba gatunki. Tylko że jesienią ptaki nie zawsze mają ochotę na śpiewanie, wolą raczej intensywnie żerować, póki mają dostatek pokarmu. Podobnym zachowaniem do pełzaczy cechuje się kowalik. Również potrafi on sprawnie przemieszczać się po pniu drzewa, z tym że wędruje on nie tylko z dołu do góry, ale również i z góry na dół. Ptak ten potrafi świetnie poruszać się głową w dół. Kowaliki są bardzo charakterystycznie ubarwione. Grzbiet ich jest szaro-niebieski, spód zaś zabarwiony na pomarańczowo, przez oko tego ptaka przebiega czarna „zbójnicka” przepaska. Kowaliki poszukują pokarmu nie tylko wśród załomów kory, ale też między opadłymi liśćmi. Miejsce to to też spiżarnia innych gatunków. Wśród ściółki swoje ukryte w łupinach skarby chowają wiewiórki i ptaki krukowate jak np. wrony czy gawrony.